μοναξιά μου όλα; μοναξιά μου με τίποτα!

"αγαπάμε τις γυναίκες, σε σχέση με το ότι είναι παράξενες για μας..." Νίτσε

Και τι κι αν νοιώθεις συναισθήματα τρελά και μονομιάς τα πάντα γύρω σου χορεύουν ένα ξέφρενο χορό, σκέφτεσαι πως για σένα όλα αυτά είναι ουτοπικά, πως κάτι πήγε στραβά ρε παιδί μου, ένα λάθος στο τελωνείο, μια συνεννόηση πήρε τη κάτω βόλτα κι όλα αυτά τα παλαβά και τα ωραία που σε κατέκλυσαν από τη μια στιγμή στην άλλη προορίζονταν για κάποιον άλλο, κάποιον διαφορετικό από σένα, το γείτονα σου το Λ. που λιβανίζει την απέναντι τόσα χρόνια, ίσως τον τύπο που είδες να την πέφτει σε μια παρέα κοριτσιών έξω από το Θερμαϊκό τις προάλλες, ή ακόμα το γάτο της πλατείας, ναι εκείνον τον παρδαλό που καμιά θηλυκιά δεν τον πλησιάζει...

...πάντως όχι εσένα!

Και κει που 'σαι μες την αντάρα και τη σύγχυση λόγω του αναπάντεχου ευτυχήματος ξαφνικά κάτι αστράφτει μέσα σου, σαν να έσκαβαν 20 χρόνια μες τη λάσπη και τα πετρώματα χωρίς ελπίδα και να 'ρχονται και να σου λένε άξαφνα μια μέρα, "χτυπήσαμε φλέβα, κύριε είσθε εκατομμυριούχος". Και συ να σκέφτεσαι "μπαα.. άνθρακες ο θησαυρός, άνθρακες...από τέτοια ξέρουμε είμαστε μαθημένοι εδώ και χρόνια..." καθότι σίγουρος πλέον για την αδιάλλακτη λογική σου και την χρόνια εμπειρία πάνω στο θέμα. Έλα μου όμως που η ρωγμή φαντάζει πολύ αστραφτερή για να μην είναι αληθινή, κι εσύ αρχίζεις να προσέχεις μια φασαρία μέσα σου να ακούγεται απ΄ το βάθος. Επιλέγεις να μη δώσεις σημασία. Όμως η φασαρία γίνεται όλο και πιο δυνατή κι όλο και πιο δυνατή, τόσο δυνατή που αρχίζει να καλύπτει τις σκέψεις σου, το μυαλουδάκι σου θολώνει, τα μάτια σου δακρύζουν για μια στιγμή. Είναι δυνατόν; Είναι η καρδιά σου που μαλώνει με το νου, στήνεις αυτί ν' ακούσεις και μένεις έκπληκτος με τα λεγόμενά τους. Κι ακαριαία, όπως τότε που ήσουνα μικρός και έχωσες το κουλό σου μες στη πρίζα, νοιώθεις ένα μικρό ηλεκτροσόκ μες το μυαλό σου...

Η φασαρία έχει σταματήσει και μόνο σκόρπιες σκέψεις αιωρούνται πλέον μες το κεφάλι σου...τι φαγητό να φτιάξω σήμερα...ίσως θα ήταν καλή ιδέα μια βόλτα από τον οδοντίατρο αυτή τη βδομάδα...να θυμηθώ να πε...!!!! ξαφνικά όλα γύρω σου φαντάζουν να κινούνται πιο γρήγορα, τα χέρια σου αρχίζουν να μουδιάζουν, δε σε νοιάζει ότι κι αν φας, ναι η βόλτα στον οδοντίατρο ήταν φοβερή ιδέα, δε σε φοβίζει πλέον ο τροχός, όλα πάνε ακόμα πιο γρήγορα πιάνεσαι από κάπου να κρατηθείς θυμάσαι όλους σου τους έρωτες τους βλέπεις να ξεθωριάζουν και να σκάνε σα σαπουνόφουσκες, οι σκέψεις σου ταξιδεύουν ταχύτατα, βρίσκεσαι σ' ένα σπίτι με πολλούς ανθρώπους είναι τα πρώτα σου γενέθλια δεν έσβησες εσύ το πρώτο σου κεράκι κάποιος άλλος γιόρτασε τη ζωή σου για σένα εκείνη την ημέρα, τα χέρια σου έχουν μουδιάσει τελείως, οι σκέψεις σου σε στέλνουν κάπου ψηλά πολύ ψηλά ο αέρας φυσάει πολύ δυνατά, μετά βίας κρατάς το κορμί σου απ' το να πέσει, μια φωνή σου ψιθυρίζει "τολμάς;", προσπαθείς να δεις ποιος είναι αλλά δε μπορείς να γυρίσεις ο αέρας σε 'χει καθηλώσει, κρύος ιδρώτας σε λούζει απ' τη κορφή ως τα νύχια, δε ξέρεις τι σου συμβαίνει όλα αρχίζουν να γυρίζουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα, κρύο και ζέστη σε χτυπούν ταυτόχρονα απ' όλες τις μεριές, δε μπορείς ν' αντέξεις άλλο παραδίνεσαι και πέφτεις στο κενό σαν άψυχο κουφάρι, όλο και πιο βαθιά όλο και πιο βαθιά... Η ΚΑΡΔΙΑ ΝΙΚΗΣΕ!

Ανοίγεις τα μάτια σου σιγά και αντικρίζεις φως. Τυχαίες φωνές σε καλωσορίζουν αδιάφορα πίσω στη πραγματικότητα. Σωστά, βρίσκεσαι στο καθιστικό σου, ξημερώματα Σαββάτου. Κοιτάς στην τηλεόραση, "ένας στους τέσσερις κερδίζει! εθνικό λαχείο!". Σκέφτεσαι πως δεν ήσουνα σχεδόν πότε αυτός ο "ένας στους τέσσερις". Τουλάχιστον τα τελευταία 10 χρόνια... Βέβαια όταν ήσουνα μικρός ίσως υπήρξες τυχερός αλλά αυτό ήταν μια ιστορία ξεχασμένη πια... Σηκώνεσαι να πας μέχρι το ψυγείο και ένα μικρό γαργαλητό εισβάλει χωρίς προειδοποίηση το καμπουριασμένο σου στήθος. Δε δίνεις σημασία και συνεχίζεις προς την κουζίνα, σέρνοντας βαριεστημένα τις παντόφλες σου. Να σου όμως που το επίμονο γαργαλητό παραμερεί τη θέση του σε μια αόριστη ευεξία. Κοντοστέκεσαι. Αφουγκράζεσαι το στήθος σου θορυβημένος κάπως από τη θύμηση του γιατρού σου να λέει πως το παρακάνεις τώρα τελευταία με τη δίαιτα σου. Ακουμπάς το στήθος σου με περιέργεια και μια συνειδητοποίηση, πιο συμπαγής κι από παγόβουνο χτυπάει το φτωχό σου μυαλουδάκι! Η ΚΑΡΔΙΑ ΝΙΚΗΣΕ!

Δε μπορείς ακόμα να πιστέψεις τι συνέβη μόλις τώρα. Σκέφτεσαι όλα αυτά που προηγήθηκαν, εκείνη την τυχαία γνωριμία πριν από λίγο καιρό, τα αμήχανα χαμόγελα, το πρώτο άγγιγμα, το πρώτο σας φιλί. Θυμάσαι πως της είχες πει θα της τηλεφωνήσεις. Τώρα ξέρεις. Θα της τηλεφωνήσεις. Και θα της πεις πως θέλεις να την ξαναδείς. Και θα την ξαναδείς. Κι όταν βρεθείτε θα της πεις πως η καρδιά σου νίκησε το απέραντο εγώ σου, θα την αγγίξεις τρυφερά, θα τη φιλήσεις σαν να ναι η πρώτη σου φορά και με λαχτάρα θα κοιτάξεις μες τα μάτια της. Και αυτή θα σου πει...