one for the past

Αν είχα από ένα δεκάλεπτο κάθε φορά που άκουγα αυτή τη φράση, εκατομμυριούχος μπορεί να μην γινόμουν αλλά ως εισοδηματίας θα την έβγαζα χαλαρά. Θα ‘πιανα και καμιά (δεύτερη) δουλειά έτσι για hobby να πολεμώ και τη μονοτονία και θα ήμουν κύριος.

Χώσε ρε, μην υπολογίζεις κανέναν.

Όπως τότε, λίγα λεπτά πριν μπει η καινούρια χρονιά, το σανίδι στο αριστερό, η μπύρα στο δεξί, τα μάτια καρφωμένα στο έδαφος, και το επόμενο trick κάτω απ΄ τα πυροτεχνήματα, δε δίνουμε δεκάρα για τις βαρετές γιορτές σας.

Ή τότε, λίγα λεπτά πριν το τραίνο για Θεσσαλονίκη, Σύνταγμα, κοντά μεσάνυχτα. Σκαλιά, rails, και ασθενοφόρα, πόδια σπασμένα μα ποτέ μετανοιωμένα.

Πανεπιστήμια, Αλέκο, Φωκά, Σταυρούπολη, Αριστοτέλους. Το ηλιακό μας σύστημα.Παπούτσια φαγωμένα, μπλουζάκια λερωμένα, πόδια μελανιασμένα, μυαλά στα κάγκελα, στα μάρμαρα, στα flips,στο skate εθισμένα.

Χώσε ρε, και μη μασάς, άμα γουστάρεις και τ’αγαπάς.

(αφιερωμένο σε φίλους περασμένους μα στη καρδιά μου μέσα για πάντα χαραγμένους…)