the rhythm of gray

Κοιτάζω νωχελικά το αστικό τοπίο, αποχρώσεις λευκού, μαύρου και γκρίζου ολόγυρα μου. Κόκκινα φανάρια. Αδιάβροχα. Ο ήλιος έχει αρχίσει να κρύβεται διακριτικά λίγες ώρες πριν τη δύση του δίνοντας το παρόν σε μια μεθυστική ομίχλη. Νοιώθω την υγρασία να διαπερνά βασανιστικά το κορμί μου. Η βροχή έχει σταματήσει εδώ και ώρα αλλά σχεδόν κανείς δε λέει να κρύψει την ομπρέλα του. Άραγε δεν το χουν καταλάβει ακόμα;

Στέκομαι με τα χέρια στις τσέπες κοιτάζοντας το τοπίο. Τα δέντρα ολόγυμνα πλέον μοιάζουν με κατάδικους που προσπαθούν ν’ αποδράσουν απ΄ την πνιγηρή φυλακή του μπετόν. Ένα περιστέρι προσγειώνεται άχαρα μπροστά μου. Σκέφτομαι αν έτυχε κι η φύση ταίριαξε ειρωνικά τα χρώματα του μ’ αυτά της πόλης μου. Κάτι σαν ζωντανό αξεσουάρ μιας τσιμεντένιας άκομψης μεσήλικης κυρίας.

Οι αλλόκοτοι ρυθμοί του dj spooky ερχόμενοι απ’ τα ακουστικά μου, μπλέκονται με τους ήχους της καθημερινότητας. Η λιγοστή κίνηση στους δρόμους, ο άνεμος που χαϊδεύει απαλά τις μεταλλικές επιφάνειες ενός εργοταξίου. Οι ανεπαίσθητες δονήσεις των ηλεκτρικών καλωδίων. Μερικά βιαστικά βήματα στο βρεγμένο οδόστρωμα. Το soundtrack της ζωής μου.