μια διαπίστωση

Κάποιες φορές νοιώθω πως αν κοιτάξω έξω απ’ το παράθυρο, θα δω έναν κόσμο διαφορετικό, αλλοιωμένο κάπως. Ίδιο στην καθημερινή του σύσταση αλλά με κάποιες λεπτομέρειες αλλαγμένες.

Τα χρώματα της θάλασσας και τ’ ουρανού ανεπαίσθητα πιο έντονα, πιο ζωντανά. Τον ορίζοντα ξεκάθαρο ως εκεί που φτάνει το μάτι και στο βάθος πίσω από βουνά και ογκώδη οικοδομήματα, να ξεπροβάλουν ίσα ίσα οι κορυφές πανύψηλων πύργων, προπομπών μιας πόλης φτιαγμένης όχι από χέρια ανθρώπινα, αλλά από αυτούς που έρχονται και φεύγουν, καβάλα στον άνεμο. Αυτούς που αν είσαι τυχερός ίσως μπορέσεις φευγαλέα να αντικρίσεις, να ξεπροβάλουν μέσα απ’ τις σκιές την ώρα που αυτές βρίσκονται στο ζενίθ τους. Την ώρα εκείνη που οι κόσμοι μπλέκονται και τόποι ξένοι αρχίζουν ν’ αχνοφαίνονται στην άκρη του ματιού σου. Την ώρα που όλα απ’ άκρη σ’ άκρη λούζονται απ΄ το μαγευτικό λυκόφως.

Κάποιες φορές κοιτάζω έξω απ΄ το παράθυρο και βλέπω έναν κόσμο διαφορετικό. Τελικά όμως δεν είναι η θέα που έχει αλλάξει παρά μόνο ο εαυτός μου.