για ένα αύριο που δεν έφτασε ποτέ

Συνήθως όταν πέφτω πάνω σε κάποιο μεγάλο δίλημμα, τείνω να σκέφτομαι τη ζωή μου σαν μια ευθεία. Κλείνω τα μάτια και φαντάζομαι ένα σχετικά στενό μονοπάτι οπού γύρω του απλώνεται σκοτάδι ενώ το μόνο ξεκάθαρο πράγμα στο πεδίο όρασης μου είναι τα επόμενα τέσσερα με πέντε βήματα μπροστά μου. Έπειτα οραματίζομαι να περπατώ σ’ αυτό το μονοπάτι, χωρίς να ξέρω που ακριβώς πηγαίνω παρά μόνο έχοντας την εντύπωση μιας ευθείας.

Και τότε μου ‘ρχεται ξαφνικά. Η συνειδητοποίηση ενός μέλλοντος, πάντα σκοτεινού και αβέβαιου. Όπου ποτέ δε ξέρεις τι μπορεί να ξεπροβάλει μέσα απ΄ τις σκιές. Χαρά ή λύπη, ευτυχία, αγάπη, μίσος, έρωτας, ζήλια, πάθος, εγωισμός, όλα τα συναισθήματα μπλέκονται απανωτά και υποδέχονται το άγνωστο με δέος και σεβασμό.

Κι αυτές οι λιγοστές στιγμές διαύγειας είναι τόσο καταλυτικές που τρυπάνε τις αμφιβολίες μου σαν το πιο ισχυρό οξύ, δίνοντας χώρο για νέα και πιο ώριμα συναισθήματα γεμάτα καινούριες ελπίδες για κάτι ακόμη καλύτερο.

Γιατί όπως είπε κάποιος κάποτε, το ταξίδι είναι η ουσία…